Кенфер
Кога ја примивме една постара дама во нашиот дом, не можевме ни да замислиме дека ќе стане срцето на нашето семејство. Живееме во уредна двокатна куќа, имаме стабилен семеен бизнис и десетгодишен син – Коља.
Нашето дете е прекрасно момче, интелигентно и ведро, но поради здравствени проблеми е врзано за инвалидска количка. Докторите му даваа надеж, но за напредок му беа потребни секојдневна грижа, вежби и поддршка.
Повеќе од еден месец баравме дадилка – личност што ќе се грижи за него со љубов и трпение, но и ќе ни помогне во секојдневните домашни обврски. Сите кандидати или не беа доволно посветени или едноставно не чувствувавме дека можеме да им веруваме. Бевме на работ да се откажеме кога еден снежен ден, судбината ни донесе неочекуван подарок.
На автобуската станица, блиску до нашата куќа, седеше постара жена во излитена јакна. Снегот веќе започна да го прекрива тротоарот, а таа трепереше од студ. Мојот сопруг рече: „Да ја земеме дома барем да се стопли.“ Кога ѝ пријдовме, таа заплакано ни рече дека нема каде да оди – ќерка ѝ ја избркала, зет ѝ не ја поднесувал, а снаата на синот не ѝ дозволувала дури ни да се доближи до внучињата.
Се викала Нина Петровна. Во минатото била наставничка по математика, жена која самостојно ги одгледала своите две деца, и секогаш се жртвувала за нив. Но, кога тие пораснале и формирале свои семејства, таа станала товар. Тоа утро, после години навреди и отфрлање, ја избркале од домот. Не размислувавме долго – ја поканивме да дојде кај нас, ѝ понудивме да се грижи за нашиот син и да живее со нас.
Од тој ден започна нашето мало чудо. Нина и Коља веднаш создадоа врска полна со доверба и разбирање. Таа знаеше точно како да му пристапи, да го поттикне и да го мотивира. Не само што му беше поддршка, туку му стана и пријател, учител и баба. Започнаа заеднички утрински вежби, прошетки, игри и образовни активности. Таа му раскажуваше приказни од своето минато, го учеше математика и му влеваше верба дека еден ден ќе стане на нозе.
И така, ден по ден, недела по недела, нешто се менуваше во нашиот син. Почна да се исправува, да прави мали движења, и на крајот – направи први чекори со помош. Тоа беше најемоционалниот ден во нашите животи. Нина беше со него, држејќи го за рака, а ние плачевме од радост.
За две години, таа не само што стана дел од нашето семејство, туку беше и двигателот што го поврати нашиот син. Ја викавме баба Нина. Нашите пријатели беа воодушевени, а дури и нејзините деца доаѓаа да ѝ се извинат. Таа им прости – но не сакаше да се врати. „Сега сум дома,“ ни рече. И беше во право.
